De eerste leugen werd uitgesproken voordat je woorden kon begrijpen. Voordat je kon lopen, voordat je kon terugvechten, voordat je zelfs maar kon denken aan een vraag.
Er werd je een geluid toegewezen—een NAAM. Geen echte NAAM, niet de essentie van wie je bent, maar een titel, een label, een contract verborgen in inkt.
Het papier arriveerde voordat je eerste ademtocht volledig was bezonken. Een certificaat. Een verslag. Een verklaring niet van je leven, maar van eigendom. Je NAAM, gebonden in hoofdletters, geëtst in het systeem.
Je zou opgroeien met het geloof dat het van jou was. Je zou reageren als je werd geroepen. Je zou tekenen zonder te weten wat het betekende. Maar het systeem zag je nooit. Niet de ziel. Niet het levende wezen.
Alleen de juridische fictie.
Vanaf dat moment was je onderpand. Een stille overeenkomst gesmeed in bedrog. De wereld om je heen was gebouwd op deze illusie—statuten, belastingen, schulden, verplichtingen—elk verbonden aan een NAAM die nooit echt van jou was.
Een schaduwzelf gecreëerd door wetten waar je nooit mee hebt ingestemd. En zo leefde je, zoals miljarden doen, onbewust dat je elke keer dat je die NAAM uitsprak, het spel bevestigde.
Een spel waarin de regels verborgen waren, waarin rechtvaardigheid een illusie was, waarin je bestaan niet werd gemeten in adem, maar in valuta.
Maar toen veranderde er iets. Een gefluister in de leegte. Een fragment van de waarheid dat door de kieren van de leugen glipt.
Het systeem is alleen echt als je erin gelooft.
Dat gefluister veranderde in een vraag, een vonk van verzet in het donker. Als de NAAM niet van jou was, wie was je dan? Als de wetten je niet dienden, waarom gehoorzaam je dan?
Als de ketenen alleen maar woorden waren, wat hield je dan tegen om ze te verbreken?
Niet iedereen wordt wakker. Sommigen blijven in de droom, klampen zich vast aan het comfort van de illusie. Maar voor degenen die de waarheid zien, is er geen weg terug.
De eerste stap naar vrijheid is weten dat je in de eerste plaats nooit gebonden was.
